Διαβάσαμε τα Ουγγρικά Ψάρια του Γιάννη Πλιώτα

Ποιος Χάρι Χόλε και ποιος Τζον Ρέμπους! Ποιος Ηρακλής Πουαρό και ποιος Σέρλοκ Χόλμς και ποιος Γουάτσον! Γιάννης και Μάγος! Ένας ποιητής και ο μπάρμαν ενός “επιμελώς παρηκμασμένου ροκάδικου” που θα έκαναν τα πάντα (εκτός από το να πάνε στην Αστυνομία) για να σώσουν το φίλο τους.
Αυτοί είναι οι πρωταγωνιστές (μαζί με κάνα δυο τρεις ακόμα) του βιβλίου Τα Ουγγρικά Ψάρια του Γιάννη Πλιώτα.
Τα Ουγγρικά Ψάρια εκδόθηκαν για πρώτη φορά το 2011 από τις Βορειοδυτικές Εκδόσεις και στη συνέχεια το 2018 επανακδόθηκαν αναθεωρημένα από τις εκδόσεις Διόπτρα.
Τότε ήταν που πήρα κι εγώ χαμπάρι την ύπαρξη τους καθώς τα έβλεπα μπροστά μου συνέχεια! Συνοδευμένα κατα κύριο λόγω από θετικότατες κριτικές, οι οποίες εν τέλει με έπεισαν (δεν θέλω και πολύ) να δω τι συμβαίνει τελικά με αυτό το βιβλίο.
Ο Γιάννης και ο Μάγος, ένας ποιητής και ένας μπάρμαν αντίστοιχα, πρέπει να εξιχνιάσουν την υπόθεση απαγωγής του φίλου τους με το παρατσούκλι Χάκερ ο οποίος έχει μπλέξει σε μια αγνώστου ταυτότητος ύποπτη υπόθεση. Με τη βοήθεια μερικών ακόμη άσχετων πρέπει να συγκεντρώσουν στοιχεία και να ανακαλύψουν τους απαγωγείς πριν να είναι πολύ αργά.

“Τι είπαμε ότι ήρθαμε  να κάνουμε εδώ;” ρώτησε επιφυλακτικά και ελαφρώς τρομαγμένος ο Αντώνης ο Αλεξίσφαιρός ρέφερι, κοιτώντας την παράξενη ομάδα που τον πλαισίωνε. Μαζί με τον Βρύζα είχαν κουβαληθεί ένας άκρως ύποπτος τύπος που έμοιαζε με τον Φρόντο από τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, αλλά τον φωνάζανε Μάγο, ένας καλοθρεμμένος που αυτοσυστήθηκε ως ποιητής και μια τύπισσα που την είχε πάρει το μάτι του να διαφημίζει γιαούρτια σε τοπικό κανάλι. Επίσης για να φτάσουν ως εκεί είχαν στριμωχτεί σε ένα απαρχαιωμένο Lada, μαζί με μία τηλεόραση που ο τύπος που έμοιαζε στον Φρόντο είχε νοικιάσει για να παίξει Pro, αλλά δεν πρόλαβε να την επιστρέψει γιατί είχαν κλείσει τα μαγαζιά. Παρόμοια εντύπωση θα έκαναν του Αντώνη και ο Τζόκερ με τους κλόουν του.

Πλάκα είχε!
Ευχάριστο, ανάλαφρο, διασκεδαστικό και αστείο. Μην παίρνοντας ποτέ στ’ αλήθεια στα σοβαρά τον εαυτό του, σατιρίζει το αστυνομικό μυθιστόρημα και τα όσα μπορεί να συμβαίνουν σε ένα τέτοιο, την ελληνική πραγματικότητα και πολλά άλλα. Κουλές καταστάσεις, απίθανοι χαρακτήρες, τρελές συμπτώσεις και μια δόση μυστηρίου έτσι για να μην ξεχνιόμαστε.
Μου άρεσε! Οι ατάκες του, η ροή του, που ούτε και καταλάβαινες πότε περνούσαν οι σελίδες,η χαζομάρα του (με την καλή έννοια πάντα), αυτή η σουρεαλιστική νότα που υπήρχε, μέχρι και οι τίτλοι των κεφαλαίων.

Απλώθηκα στον καναπέ δίπλα στον Βρύζα που επεξεργαζόταν έναν κύβο του Ρούμπικ, ο οποίος εδώ και καιρό έβοσκε σκόνη σε ένα τραπεζάκι. Ήξερα ότι έπρεπε να δράσω γρήγορα και να του αποσπάσω την προσοχή· αν τον άφηνα, ήταν ικανός να τον λύσει. Αυτό θα σήμαινε αυτόματα ότι κατέρρεε ένα από τα σημαντικότερα αξιώματα που είχα βγάλει εδώ και αρκετά χρόνια, δηλαδή ότι ο κύβος του Ρούμπικ δεν λύνεται με καμία από είναι γνωστές στον άνθρωπο.

Το καλύτερο κατ’ εμέ είναι ίσως πως είναι έξυπνα αστείο χωρίς να φαίνεται να προσπαθεί, αβίαστα. Και είναι αυτό που το έκανε πραγματικά διασκεδαστικό και αυτό που έκανε εμένα να διαβάζω με ένα μόνιμο χαμόγελο στο πρόσωπο μου.
Ειλικρινά το απόλαυσα!

Ένας νέος νόμος είχε απαγορεύσει για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά το κάπνισμα σε δημόσιους χώρους και παράλληλα το υπουργείου είχε εκτοξεύσει τους φόρους στα τσιγάρα. Επίσης σε όλα τα πακέτα προειδοποιούσε ότι όσοι καπνίζουν θα πεθάνουν από διάφορες φρικτές ασθένειες, κάτι όμως που οδηγούσε σε παράδοξο: τελικά το κράτος ήθελε να καπνίζεις για να παίρνεις πολλούς φόρους ή να σταματήσεις, πράγμα που μπορεί να οδηγούσε στη χρεοκοπία του;
Για καλό και για κακό είχαν αυξήσει και τους φόρους στα καύσιμα και τα διόδια, ενώ είχαν εισαγάγει και μια φορολοταρία στην οποία, νομίζω, αν κληρωνόσουν έπρεπε να πληρώσεις κι άλλο φόρο -κάτι τέτοιο είχα διαβάσει σε ένα blog. Το μόνο ανησυχητικό στην όλη κατάσταση ήταν ότι ο ΦΠΑ δεν είχε αυξηθεί τους τελευταίους μήνες, άρα οι κυβερνώντες ετοίμαζαν κάτι μεγάλο σε αυτό τον τομέα.
Άλλωστε, για να δείξω πόσο ενημερωμένος είμαι με την τρέχουσα επικαιρότητα, πριν από μερικές μέρες είχα ανεβάσει στο Facebook τη φράση Quis custodiet ipsos custodes? και είχα κάνει tag τον εαυτό μου ως feeling thoughtful.

Εάν σας αρέσουν τα αστυνομικά και ψάχνετε κάτι διαφορετικό και κάπως πιο…πειραγμένο δοκιμάστε τα Ουγγρικά Ψάρια!

---

Από το οπισθόφυλλο:

Μια μυστηριώδης υπόθεση απαγωγής στη μέση του καλοκαιριού. Ένας παραγνωρισμένος ποιητής που οδηγεί Lada. Ένας ανένταχτος μπάρμαν που οργανώνει επαναστάσεις. Ένας πρώην παλαιστής κατς που δακρύζει όταν χρειάζεται. Μια μικρή τραγουδίστρια που τραγουδάει σε πανηγύρια. Ένας τίμιος ρέφερι που έχει αποδράσει απ’ το Αλκαζάρ.
Όλοι ενώνουν τις δυνάμεις τους απέναντι σε έναν σκοτεινό, αόρατο εχθρό που απειλεί την ηρεμία της μικρής μας πόλης. Σφηνάκια, ροκ, πιστολιές, ματ, χρεοκοπίες, μεθυσμένοι χειρουργοί, γιορτές πατάτας, οφσάιντ, πίτες με γύρο, μυστικοί πράκτορες, πιράνχας, αναρχικοί, ο Ρήγας Φεραίος, τα ΠΑΣ Γιάννινα, η αγάπη, ο θάνατος.
Γιατί, όπως είχε πει και ένας σπουδαίος Ρώσος φιλόσοφος, «Μερικές φορές δεν έχει σημασία πόσο δυνατά μπορείς να χτυπήσεις, αλλά πόσο δυνατά μπορεί να σε χτυπήσουν και να συνεχίσεις να προχωράς».

---

Για τον συγγραφέα:

Ο Γιάννης Πλιώτας γεννήθηκε το 1981. Κατάγεται από το Σταυροδρόμι Αρκαδίας και ζει στα Γιάννενα και στην Αθήνα. Έχει γράψει μερικά βιβλία.