“Βιβλίο, σαν ορισμός”

Κάθε βιβλίο, κάθε σελίδα, κάθε λέξη είναι μια διάσταση του ανθρώπου, συμπυκνωμένη και περιεκτική που εξηγεί το προσόν της δημιουργίας του και το στοιχείο της περιπλάνησής του. Μια διάσταση ασώματη, δίνει επιλόγους γραμμέμους άλλωτε στα πλαίσια της φαντασίας ή της μνήμης, γινομένη πάντα στη διάρκεια της σκέψης ως μαρτυρία, έμπνευση, απορία ή απόρροια όλων εκέινων των σημείων που διαμορφώνουν οριστικά έναν άνθρωπο. Τα βιβλία και όσα ιστορούν, είναι προϊόν βαθιάς ενδοσκόπησης και ακόμα βαθύτερης ανάγκης να πάψει η σιγή που εγκλοβίζει τον κόσμο.

 Πάνω σ’ αυτή την ανάγκη στηρίζεται καθολικά η λογοτεχνία και χωρίς κορεσμό εξελίσσεται μέσα στην διαδοχή των εποχών. Ωστόσο, διατηρεί το στοιχείο μιας ατόφιας ευαισθησίας, μια λεπτής αίσθησης άλλωτε, και άλλωτε το ρίσκο της γύμνιας στις λέξεις, τις εικόνες και τα νοήματα. Ο χαρακτήρας που προσδίδεται στην λογοτεχνία ως οντότητα των γραμμάτων απορρέει απο την πολυδιάστατη έκφανση των ειδών και των διαθέσεων των βιβλίων της, σημεία που ταυτίζονται κάθε φορά με τον συγγραφέα. Προκύπτει, λοιπόν, μια απόλυτη συνάρτηση μεταξύ δημιουργού και δημιουργίας, καθώς η λόγοτεχνία γεννάται αποκλειστικά από το ανθρώπινο δαιμόνιο, και παρά την ποικιλότητα της παρουσιάζεται ως μια απαράβλεπτη ενότητα.

 Στην περίπτωση των βιβλίων τα πάντα ειναι ταυτόχρονα ρευστά και παγιωμένα. Κάθε βιβλίο διαθέτει αρχή-μέση-τέλος, δωσμένα με τρόπο που δεν επιτρέπουν καμία παρέμβαση πέρα απο την υποκειμενική προσέγγιση τοπυ αναγνώστη. Δηλαδή, η πλοκή, τα πρόσωπα και όσα επιχειρούν να ενσαρκώσουν μπορούν να ερμηνευτούν μέσα από την ματιά του αναγνώστη, ο οποίος σχηματοποιεί το περιεχόμενο των λέξεων και των εκφράσεων σύμφωνα με τη σημασία που έχουν για τον ίδιο.

 Παρ’όλη την πολυσύμπαντη φύση ενός βιβλίου, πρέπει να παραδεχτούμε την μοναδικότητα της υπόστασής του όπως αυτή ορίστηκε από τον εμπνευστή του. Μπορεί ο αναγνώστης να προσδίσει με τη δική του οπτική μια προσωπική όψη στο βιβλίο, ωστόσο, ο συγγραφέας είναι εκείνος που δύνανται να ερμηνεύσει με ακρίβεια το νόημά του. Ενώ, δηλαδή, ο μεν υποβάλλει εξηγήσεις για το έργο του, καθένας εντοπίζει δικές του σκέψεις μέσα στα λεγόμενά του. Ως μια αμφίδρομη σχέση το βιβλίο εμπνέει και εξελίσσεται, ανάλογα με τη δυηναμική του και τη δυναμική του κοινού του.

 Το βιβλίο έχει την ικανότητα να λειτουργεί σαν μια οθόνη ή σαν ένα ζευγάρι μάτια που διακρίνουν αχνές εικόνες μες στις σελίδες. Στο σημείο αυτό εντοπίζεται η δημιουργία του αναγνώστη που πλάθει εκ νέου γεγονότα, πρόσωπα, χώρο και χρόνο. Οι λέξεις ελευθερώνονατι από τη στενή περιβολλή των γραμμάτων και εμφανίζονατι ολοζώντανες στα πεδία της φαντασίας, του κοινού αυτή τη φορά. Ίσως είναι κλισέ η έκφραση “τα βιβλία ταξιδεύουν το μυαλό”, μα είναι πέρα για πέρα αληθινή. Δεν υπάρχει πιο άμεσος τρόπος διαφυγής και πιο ξεκούραστη διαδρομή από αυτη που προσφέρουν τα βιβλία. Νοερά και αβίαστα το μυαλό, ως μεμονωμένος ανθρώπινος ιστός, αποκόπτεται από την ροή των πραγμάτων και περνά στιγμιαία σε μια παράλληλη πραγματικότητα. Το βιβλίο, τελικά, είναι μια εμπειρία που παραχωρείται στον αναγνώστη με τον πιο απλό και ανιδιοτελή τρόπο, ζητώντας μόνο να διαβαστεί και φιλοδοξώντας να τον αγγίξει.