Ξεκίνησα να διαβάζω για πρώτη φορά Brandon Sanderson πριν περίπου δύο χρόνια (πώς πέρασε έτσι ο καιρός!) και εκ τότε έχω διαβάσει συνολικά 8 βιβλία του, κάτι νουβέλες και ένα κόμικ και μου άρεσαν όλα!
Οπότε φέτος ένιωσα έτοιμη να ξεκινήσω, πολύ θετικά προκατειλημμένη, το The Way of Kings (Ο Δρόμος των Βασιλέων στα ελληνικά) πρώτο βιβλίο της σειράς The Stormlight Archive (Το Αρχείο του Θυελλόφωτος), της μεγάλης, όπως θεωρείται, σειράς του Sanderson, χαρακτηρισμός που φυσικά δεν αναφέρεται μόνο στο μέγεθος ή των αριθμό των βιβλίων(10 στον αριθμό θα είναι!).
Η σειρά αποτελεί μέρος του Cosmere, του σύμπαντος που έχει δημιουργήσει ο Sanderson και όπου ανήκουν και άλλα βιβλία/σειρές του εκεί. Το κάθε ένα από αυτά μπορεί να διαβαστεί εντελώς αυτόνομα ενώ ταυτόχρονα υπάρχουν μικρές αναφορές και διάφορα easter eggs για όσους έχουν διαβάσει και τα υπόλοιπα βιβλία.
Το The Way of Kings λοιπόν παρότι φυσικά μπορεί να το διαβάσει ο καθένας δεν ξέρω πόσο εύκολα θα το πρότεινα εγώ σε κάποιον που δεν έχει διαβάσει κάποιο άλλο του συγγραφέα, για τον μόνο λόγο ότι, όπως διάβασα και σε ένα πολύ to the point σχόλιο στο reddit, το βιβλίο είναι μεγάλο, στην αρχή δεν καταλαβαίνεις και πολλά και πρέπει να έχεις πίστη στον συγγραφέα ότι θα τα καταφέρει και μέχρι να φτάσεις στο τέλος θα σε αποζημιώσει.
Και όντως το κάνει! Παρά τις υψηλές μου προσδοκίες με ενθουσίασε!!
Με τι έχει να κάνει λοιπόν το The Way of Kings; Δύσκολο να πω με δυο λόγια αλλά θα προσπαθήσω!
(Φυσικά ΔΕΝ θα υπάρχουν spoilers!)
Στην αρχή υπάρχει ένα Πρελούδιο, το οποίο από ότι φαίνεται λειτουργεί ως πρόλογος όλης της σειράς. Ένας άντρας βρίσκεται σε ένα πεδίο μάχης που έχει πια τελειώσει. Εκείνος έχει καταφέρει και έχει επιβιώσει και τώρα πρέπει να πάει σε ένα σημείο συνάντησης. Εκεί τον περιμένει ένας άλλος άντρας και οχτώ σπαθιά να σχηματίζουν έναν κύκλο. Το δικό του είναι το ένατο και λείπει ακόμη ένα. Αυτός στον οποίο ανήκει δεν επιβίωσε από την μάχη. Οι εννιά επιζήσαντες αποφασίζουν να εγκαταλείψουν τον όρκο τους και να φύγουν, αυτή ήταν η τελευταία τους μάχη.
Όσα καταλάβατε εσείς από αυτό, τόσα κατάλαβα κι εγώ.
Μετά από αυτό ξεκινάει το The Way of Kings, 4.500 χρόνια μετά.
Στον πρόλογο ένας άντρας ονόματι Szeth ντυμένος με λευκά ρούχα που δεν του ανήκουν και δεν σημαίνουν τίποτα γι’αυτόν είναι έτοιμος να σκοτώσει έναν βασιλιά. Δεν θέλει να το κάνει, σιχαίνεται να σκοτώνει, αλλά δεν έχει άλλη επιλογή, είναι καταραμένος και πρέπει να υπακούει κάθε εντολή του εκάστοτε αφέντη. Κάθε εντολή, εκτός από δύο, δεν μπορεί να αυτοκτονήσει και δεν μπορεί να παραδώσει το σπαθί του.
Στο πρώτο κεφάλαιο βλέπουμε έναν δεκαπεντάχρονο στρατιώτη στην πρώτη του μάχη. Είναι τρομοκρατημένος παρά του ότι βρίσκεται στην κατα πάσα πιθανότητα καλύτερη ομάδα του στρατεύματος, αυτή που έχει για αρχηγό της τον Kaladin τον οποίο αποκαλούν και Stormblessed γιατί είναι αυτός που για κάποιο λόγο καταφέρνει και έχει ελάχιστες έως καθόλου απώλειες.
Αλλά η ιστορία δεν έχει αρχίσει ακόμη, ξεκινάει πραγματικά στο 2ο κεφάλαιο.
Σε αυτό το σημείο δεν μαθαίνουμε τι ακριβώς έγινε σε εκείνη την μάχη, μπορούμε μόνο να υποθέσουμε ότι μάλλον δεν είχε καλή κατάληξη. Ο Kaladin εδώ και οχτώ μήνες είναι σκλάβος και καταλήγει σε μια από τις στρατιωτικές κατασκηνώσεις του βασιλιά ο οποίος εδώ και 6 χρόνια βρίσκεται σε πόλεμο με μια τερατόμορφη φυλή ονόματι Parshendi. Εκεί φυσικά δεν του δίνουν πόστο στρατιώτη αλλά τον στέλνουν σε ένα από πλήρωμα κινητών γεφυρών, μια από τις χειρότερες και πιο θανάσιμες δουλειές στο στράτευμα.
Ο Kaladin είναι ένας από τους βασικούς χαρακτήρες και είναι αυτός που σε αυτό το βιβλίο παρακολουθούμε περισσότερο, όχι μόνο στο παρόν αλλά μαθαίνουμε και για το παρελθόν του.
“I will protect those who cannot protect themselves,” he wispered.
Μια άλλη χαρακτήρας που παρακολουθούμε είναι Shallan, μια νεαρή ευγενής με ιδιαίτερες ικανότητες στο σχέδιο, η οποία φεύγει από την πατρίδα της και την οικογένεια της για να πάει να βρει την πριγκίπισσα Jasnah, αδελφή του βασιλιά, ξακουστή διανοούμενη, αιρετική και τρομερά αμφιλεγόμενη προσωπικότητα με σκοπό να την πείσει να την πάρει ως μαθητευόμενη της. Η Shallan είναι έξυπνη, πάντα ετοιμόλογη, και κάτι παραπάνω από πρόθυμη να μάθει, όχι όμως και εντελώς ειλικρινής απέναντι στην Jasnah, καθώς κάτι λιγότερο αθώο και πιο επικίνδυνο έχει στο νου της.
Τέλος έχουμε τον Dalinar και τον γιο του, τον Adolin. Ο Dalinar είναι ο θείος του βασιλιά και ο πιο κοντινός του άνθρωπος. Τρομερός πολεμιστής και αξιοσέβαστος μέχρι πρότινος. Γιατί τελευταία κάτι πολύ περίεργο του συμβαίνει, βλέπει παράξενα οράματα γεμάτα θάνατο και καταστροφή και έχει πάθει εμμονή με ένα παλιό βιβλίο με τον τίτλο The Way of Kings.
“If I should die,” Dalinar said, “then I would do so having lived my life right. It is not the destination that matters, but how one arrives there.”
“The Codes?”
“No. The Way of Kings.”
“That storming book.”
Πολύ ενδιαφέρουσα προσωπικότητα ο Dalinar και μου άρεσαν πολύ τα κεφάλαια του (ναι, λες και υπήρχαν κάποιου τα κεφάλαια που δεν μου άρεσαν) και θα ήθελα να σταθώ σε κάτι που μου έκανε πολύ θετική εντύπωση, στη σχέση του Dalinar με τον Adolin. Νιώθω πως οι περισσότερες τέτοιες σχέσεις πατέρα-γιου με θέσεις εξουσίας έχουν ως εξής: ή ο ένας από τους δύο θα έχεις “κακές” απόψεις και ο άλλος “καλές” και ο ένας θα θέλει να “ξεφορτωθεί” τον άλλον ή ενώ θα αγαπάνε ο ένας τον άλλον, ο ένας από τους δύο θα είναι κάπως αφελής ή ανίκανος για την θέση και ο άλλος θα θέλει πάλι να τον αντικαταστήσει. Και εδώ δεν συνέβη κανένα από τα δύο! Ο Dalinar και Adolin είχαν μια πολύ ωραία και υγιή θα πω σχέση. Ο Adolin παρότι μπορεί να διαφωνούσε με τον πατέρα του δεν τον αμφισβητούσε και ο Dalinar πάντα άκουγε τις αντιρρήσεις του γιου του, αγαπούσαν και σέβονταν ο ένας τον άλλον. (Υπήρχε κι ένας ακόμη γιος αλλά δεν τον είδαμε πολύ, ελπίζω στα επόμενα!)
Την βασική ιστορία διέκοπταν κάποια ιντερλούδια, τα οποία ομολογώ περίμενα να βρω ενοχλητικά αλλά τελικά μου άρεσαν γιατί εκεί είχαμε την ευκαιρία μέσω κάποιων άλλων χαρακτήρων να δούμε άλλα, πιο απομακρυσμένα μέρη του κόσμου μας. Δεν ξέρω πόσους από αυτούς τους χαρακτήρες θα συνεχίσουν, κάποιοι από αυτούς μου κέντρισαν αρκετά το ενδιαφέρον και θα ήθελα να τους ξαναδώ!
“What did you put in the fire?” Kaladin said. “To make that special smoke?”
“Nothing. It was just and an ordinary fire.”
“But, I saw-”
“What you saw belongs to you. A story doesn’t live until it is imagined in someone’s mind.”
“What does the story mean, then?”
“It means what you want it to mean,” Hoid said. “The purpose of a storyteller is not to tell you how to think , but to give you questions to think upon. Too often, we forget that.”
Έχω πει τόσα πολλά και δεν έχω γράψει σχεδόν τίποτα για τον κόσμο που βρισκόμαστε! Roshar λοιπόν λέγεται ο κόσμος μας, ένας κόσμος με έδαφος κατα κύριο λόγο πετρώδες, με τρομερές και θανάσιμες καταιγίδες να σαρώνουν την επιφάνεια του, με την πανίδα και τη χλωρίδα να είναι προσαρμοσμένα ανάλογα.
Υπάρχει ένα σύστημα μαγείας-τεχνολογίας που έχει να κάνει με το φως από τις καταιγίδες που αποθηκεύεται σε πολύτιμους λίθους και το οποίο στη συνέχεια χρησιμοποιείται με διάφορούς τρόπους. Και λέω να μην πω κάτι άλλο σχετικά. Στην αρχή δεν καταλάβαινα και πολλά, ναι μεν παρακολουθούσα τους χαρακτήρες αλλά ένιωθα πως μου λείπουν πληροφορίες, διάβαζα αργά για να μην χάνω λέξη. Πώς ακριβώς λειτουργούν οι πέτρες, ποιοι τις χρησιμοποιούν, τι συμβαίνει με τις καταιγίδες, τι ακριβώς συνέβη στο παρελθόν και τι σχέση έχει με το παρόν; Ένα παρελθόν που έχει να κάνει με θεούς, τέρατα που φέρνουν την καταστροφή και τρομερούς Ιππότες από τους οποίους το μόνο που έχει απομείνει είναι τα πανίσχυρα Σπαθιά και οι Πανοπλίες τους, τα οποία πλέον αξίζουν όσο ολόκληρα βασίλεια και η κατοχή τους είναι ικανή να καθορίσει μάχες και πολέμους. Γενικά ο συγγραφέας παίρνει τον χρόνο του μέχρι να δώσει εξηγήσεις και ούτε κατα διάνυα δεν τις παίρνουμε όλες, υπάρχουν πολλά ακόμη να μάθουμε.
Μου άρεσε η ποικιλομορφία, οι διάφορες φυλές των ανθρώπων με τις ιδιαιτερότητες τους, τα έθιμα και τις παραδόσεις τους. Στα ανατολικά του χάρτη που κατα κύριο λόγο βρισκόμαστε οι άνθρωποι με τα ανοιχτόχρωμα μάτια είναι οι ευγενείς ενώ αυτοί με τα σκούρα θεωρούνται κατώτεροι. Όλη η γνώση και η πληροφορία βρίσκεται στα χέρια των γυναικών, ενώ η πιο κατάλληλη και ευγενής τέχνη για τους άντρες θεωρούνταν ο πόλεμος.
Battle was a mascuiline art. A woman wanting to come to the battlefield was like…well, like a man wanting to read. Unnatural.
Σας είπα ότι μου άρεσαν οι χαρακτήρες; Σας το ξαναλέω! Μου άρεσε πολύ που ο συγγραφέας έδωσε σημασία στην ψυχική κατάσταση των ηρώων και ο τρόπος που το έκανε μου φάνηκε αρκετά ρεαλιστικός, δεν είναι πάντα δυνατοί, οι δυσκολίες τους καταβάλουν και το παρελθόν τους τους βαραίνει. Γενικά δεν περνάνε καλά και αυτό φαίνεται!
Μου άρεσε επίσης και το γεγονός πως ένιωθα ότι οι χαρακτήρες κινδυνεύουν. Δεν ένιωθα ότι ήταν ασφαλής, ακόμη και οι πρωταγωνιστές, παρ’ ότι προσπαθούσα να υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι μάλλον δεν θα πάθουν κάτι, η ανησυχία και το άγχος μου παρέμεναν.
“Can you kill to protect?”
Θέλω επίσης να πω για τα ονόματα που επέλεξε ο συγγραφέας, είχαν πολύ ωραία ακουστική νομίζω (ή τουλάχιστον έτσι όπως τα πρόφερα εγώ μέσα στο κεφάλι μου!). Ενώ επίσης μια αναφορά αξίζουν και τα διάφορα σχέδια που υπήρχαν, χάρτες (ναι δεν ήταν μόνο ένας!), σελίδες από το σκέτσμπουκ της Shallan και άλλα τα όποια πρόσθεταν το κατιτίς τους στην όλη εμπειρία.
Όσο αναφορά το τέλος, οι τελευταίες 300 περίπου σελίδες ήταν το κάτι άλλο! Η δράση και οι αποκαλύψεις μου συμβαίνουν εκεί είναι σπουδαία αποζημίωση, πήραμε κάποιες απαντήσεις, δημιουργήθηκαν ακόμη περισσότερες ερωτήσεις και με άφησε με ένα συναίσθημα έξαψης και ενθουσιασμού και για τις σελίδες που άφησα πίσω μου αλλά και κυρίως για τις επόμενες!
(Δεν ξέρω αν το καταλάβατε, αλλά δεν σας είπα ποια ακριβώς είναι η υπόθεση του βιβλίου. Κυρίως γιατί ούτε εγώ είμαι απόλυτα σίγουρη, αν και έχω τις υποψίες μου!)
Το βιβλίο με κάτι παραπάνω από 1000 σελίδες είναι φυσικά μεγάλο, και ίσως λίγο αργό στην αρχή του. Θα μπορούσε να είναι μικρότερο; Σίγουρα. Θα ήταν και καλύτερο; Δεν ξέρω, μπορεί ναι μπορεί και όχι. Θεωρώ ότι ήταν εξαιρετικό πρώτο βιβλίο με όλα τα απαραίτητα στοιχεία που είναι ικανά για να σε ενθουσιάσουν και να σε κάνουν να θες να συνεχίσεις αμέσως με τα επόμενα.
Και εγώ σίγουρα ανυπομονώ να συνεχίσω.
Τελικώς εννοείται διαβάστε το!
Life before Death.
Strength before Weakness.
Journey before Destination.
Το βιβλίο μπορείτε να το βρείτε στα ελληνικά από τις εκδόσεις Φανταστικός Κόσμος σε μετάφραση του Θωμά Μαστακούρη και τίτλο Το Αρχείο του Θυελλόφωτος-Ο Δρόμος των Βασιλέων. Θα κυκλοφορήσει σε τέσσερεις τόμους από τους οποίους μέχρι στιγμής έχουν βγει οι δύο πρώτοι με υποτίτλους Η θρυμματισμένη Πεδιάδα και Ο Ψυχοπομπός.
Εγώ το διάβασα στα αγγλικά και η παραπάνω παρουσίαση αφορά όλο το βιβλίο!
Από το οπισθόφυλλο:
Ρόσαρ, ένας κόσμος όπου κυριαρχεί η πέτρα και η βροχή, γεμάτος τερατώδη ζώα και με τρομερές
θύελλες να σαρώνουν την επιφάνειά του. Ένας κόσμος όπου μεγάλα βασίλεια δημιουργούνται μέσα
από ακατάπαυστους πολέμους, και στον οποίο το Θυελλόφως εμποτίζει κρυστάλλινες σφαίρες που
χρησιμοποιούνται από τις διάφορες φυλές των ανθρώπων με χίλιους διαφορετικούς τρόπους, από
μέσα φωτισμού μέχρι μονάδες χρήματος. Αυτός είναι ο κόσμος της Ρόσαρ, που κάποτε υπεράσπιζαν οι
Ακτινοβόλοι Ιππότες, άνδρες και γυναίκες με θαυμαστές πανοπλίες υπερφυσικής δύναμης και ξίφη που
μπορούν να κόψουν τα πάντα. Όμως τώρα, αιώνες μετά, οι Ακτινοβόλοι έχουν χαθεί μέσα στο μύθο, και η
Αιώνια Θύελλα απειλεί να καταπιεί ολόκληρη την πλάση.
Για τον συγγραφέα:
Ο Brandon Sanderson γεννήθηκε τον Δεκέμβριο του 1975 στο Λίνκολν της Νεμπράσκα. Μετά τις σπουδές του στη Βιοχημεία, το 2005 εξέδωσε το Elantris, ένα αυτοτελές έπος φαντασίας. Το βιβλίο απέσπασε διθυραμβικές κριτικές και σημείωσε εκατοντάδες χιλιάδες πωλήσεις. Αυτό δεν ήταν παρά μόνο η αρχή για την ανοδική πορεία του Sanderson στο συγγραφικό στερέωμα, ο οποίος μεταξύ άλλων επελέγη και για την ολοκλήρωση της μνημειώδους σειράς Ο Τροχός του Χρόνου του Robert Jordan, έργο που έφερε εις πέρας σε τρία βιβλία και τριάμισι χρόνια.
Σήμερα ο Sanderson διδάσκει στο Πανεπιστήμιο Brigham Young και εξακολουθεί να γράφει ασταμάτητα.
Για περισσότερες πληροφορίες, ανέκδοτο υλικό και ενημερώσεις ως προς τα τρέχοντα και μελλοντικά σχέδια του συγγραφέα, μπορείτε να επισκεφθείτε το site του, www.brandonsanderson.com
LovArt's Corner 
Kυριακή με έπεισες παρόλο που είναι ογκώδες. Δεν έχω καταπιαστεί ακόμη με Sanderson.
Μήπως αυτή να είναι η χρονιά??
LikeLiked by 1 person
Τέλεια ιδέα!!!😍😍
Ότι έχω διαβάσει από Sanderson μου έχει αρέσει! Τρομερή φαντασία και πολλοί ωραίοι χαρακτήρες. Οπότε ναι, εγώ τον προτείνω!! ❤
LikeLiked by 1 person