“DNA” ένα αστυνομικό θρίλερ που θα σας καθηλώσει

«Καμιά διασκέδαση δεν είναι τόσο φτηνή όσο το διάβασμα και καμιά απόλαυση δεν διαρκεί τόσο πολύ»

(Lady Mary Montagu)

H Yrsa Sigurðardóttir συστήθηκε στο ελληνικό κοινό το 2014 με το βιβλίο «Η Εκδίκηση», το οποίο κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ. Ένα εξαιρετικό βιβλίο, που το μεταφυσικό στοιχείο και το παράδοξο επικρατεί. Προς έκπληξή μου, το “DNA”,το νέο συγγραφικό της πόνημα, δεν ακολούθησε την ίδια συνταγή. Είναι ένα ρεαλιστικό αστυνομικό θρίλερ που καταπιάνεται με θέματα που αφορούν τη σύγχρονη πραγματικότητα, εγείροντας ταυτόχρονα κοινωνικούς προβληματισμούς και ερωτήματα στον αναγνώστη.

Όπως είχε δηλώσει η ίδια σε συνέντευξή της πριν μερικά χρόνια:

“The problem with being a crime writer in Iceland, is that there’s not that much crime there to write about”.

Σας εγγυώμαι πως αυτή η φράση δεν βρίσκει εφαρμογή στην περίπτωση της, καθώς η φαντασία της Yrsa είναι σίγουρο πως καλπάζει. Το συγκεκριμένο μυθιστόρημα τείνει να θεωρηθεί ήδη, ως ένα από τα πιο καλογραμμένα και καθηλωτικά των τελευταίων ετών (έχει εισπράξει διθυραμβικές κριτικές παγκοσμίως).

Το “DNA” είναι το πρώτο βιβλίο μιας βραβευμένης στο εξωτερικό σειράς, με ήρωες τον αστυνόμο Χούλνταρ και την παιδοψυχολόγο Φρέγια.

«Για να δημιουργήσεις ένα δυνατό βιβλίο, πρέπει να διαλέξεις ένα δυνατό θέμα» είχε πει ο Αμερικανός συγγραφέας Χέρμαν Μέλβιλ. H Yrsa το πράττει και μας παρουσιάζει μια εξαιρετική ιστορία.

«Ο φόνος ήταν η τιμωρία της. Ποια ήταν όμως η αμαρτία της γυναίκας που βρέθηκε νεκρή;
Μόνο η επτάχρονη κόρη του θύματος, που ήταν κρυμμένη στο δωμάτιο στη διάρκεια του φόνου, μπορεί να έχει την απάντηση.
Ο ντετέκτιβ Χούλνταρ, που μόλις έχει πάρει προαγωγή και νιώθει πελαγωμένος, θα απευθυνθεί στην ψυχολόγο Φρέγια για να τον βοηθήσει να προσεγγίσει το κοριτσάκι-μάρτυρα κλειδί. Τη συνεργασία τους όμως σκιάζει το πρόσφατο ερωτικό τους παρελθόν.
Τα πράγματα περιπλέκονται περισσότερο όταν μία ακόμα γυναίκα δολοφονείται και ένας ραδιοερασιτέχνης, λαμβάνοντας περίεργα μηνύματα που τον συνδέουν και με τα δύο θύματα, ξεκινά τη δική του έρευνα.
Ποιος θα καταφέρει να σπάσει τον κώδικα του δολοφόνου πρώτος; Ποια είναι η σκοτεινή και μυστηριώδης ιστορία που θέλει να τους πει; Ποιο θα είναι το επόμενο θύμα του; »

(Υπόθεση απο το οπισθόφυλλο)

Από την πρώτη σελίδα (το εννοώ) ξετυλίγεται ένα δαιδαλώδες και αριστοτεχνικά δομημένο σκηνικό το οποίο δεν αναλώνεται σε άσκοπο «πιστολίδι» και άνευ λόγου και ουσίας κυνηγητό, αλλά επιχειρείται απο τη δημιουργό του έργου, μια εις βάθος προσέγγιση της ανθρώπινης ψυχής αγγίζοντας τα όρια του ψυχογραφήματος.

Ένα από τα χαρακτηριστικά του βιβλίου που μου προξένησαν ιδιαίτερα θετική εντύπωση, είναι ο στιβαρός και γλαφυρός αφηγηματικός λόγος που έχει χρησιμοποιηθεί, ο οποίος δημιουργεί τις προϋποθέσεις να σχηματίσει ο αναγνώστης με το μυαλό του εικόνες, γεγονός που τον βοηθά να διεισδύσει πιο ενεργά μέσα στην ιστορία (ειδικά ο πρώτος φόνος, το τελετουργικό που ακολούθησε ο δολοφόνος για να το πράξει και οι διάλογοι μεταξύ θύτη και θύματος , απλά με στοίχειωσαν).

Η πλοκή είναι εξαιρετική. Λειτουργεί σαν ένα καλοκουρδισμένο ρολόι ή αν θέλετε σαν μια παρτίδα σκάκι όπου ο κάθε παίκτης περιμένει τη λάθος κίνηση του αντιπάλου για να αντεπιτεθεί.

Η επίλυση του γρίφου δεν είναι εύκολο να αποκωδικοποιηθεί. Κάθε άλλο, σελίδα με την σελίδα εισπράττουμε όσα θέλει η Ισλανδή συγγραφέας να εισπράξουμε, καθώς βρίσκεται πάντα ένα βήμα πιο μπροστά από τον αναγνώστη.

Οι ήρωες μας; Άρτιοι και δουλεμένοι χαρακτήρες όλοι. Τον Χούλνταρ, την Φρέγια, τον Κάρλ και τη μικρούλα Μαργκρέτ τους βρήκα υπέροχους και σίγουρα πιο προσιτούς και «ανθρώπινους» σε σχέση με τους πρωταγωνιστές του προηγούμενου μυθιστορήματός της.

Όσο για το φινάλε της ιστορίας; Γεμάτο ανατροπές.

Το βιβλίο διαχέεται απο μια αγχωτική ατμόσφαιρα η οποία λαμβάνει χώρα στο γενικότερο πλαίσιο ενός κλειστοφοβικού περιβάλλοντος, καθώς βρίσκεται σε πλήρη αρμονία με το παγωμένο σκηνικό της Ισλανδίας, προσφέροντας στον αναγνώστη το αίσθημα της αβεβαιότητας, εντείνοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο το σασπένς.

Το «ταξίδι» που μου προσέφερε το“DNA” ήταν πραγματικά αξέχαστο. Δε μου συμβαίνει συχνά αλλά τολμώ να πω, πως η ανάγνωσή του, μου προξένησε συναισθήματα λύπης, χαράς, θυμού και ανακούφισης, καθώς στεκόμουν απέναντι σε ζητήματα που πραγματικά με έκαναν να νιώσω αμήχανα, γεγονός που του το αναγνωρίζω (σχετικά με το ζήτημα της υιοθεσίας, ψυχολογική προσέγγιση κλπ).

Το προτείνω ανεπιφύλακτα σε όλους τους λάτρεις της αστυνομικής λογοτεχνίας καθώς και σε αυτούς που αγαπούν ένα καλογραμμένο βιβλίο. Το θεωρώ δεδομένο πως θα σας χαρίσει όμορφη συντροφιά.

Προσωπικά το λάτρεψα.

Το “DNA” έχει τιμηθεί ήδη στο εξωτερικό με το βραβείο της Δανέζικης Ακαδημίας Αστυνομικής Λογοτεχνίας, το βραβείο Blood Drop (καλύτερο ισλανδικό αστυνομικό μυθιστόρημα της χρονιάς) και το βραβείο Petrona (καλύτερο σκανδιναβικό αστυνομικό μυθιστόρημα) μεταξύ άλλων.

“…Playing in his twilight zone
He knows that he’s the best
Creeping through the streets alone
Till he finds his victims next
Killing gives him pleasure
Sleeping gives him pain
The only time he’s feeling good
Is when he’s killed and killed again…”