Διαβάσαμε την Ενοχή της Αθωότητας της Ιωάννας Μπουραζοπούλου

Αφού διάβασα το εκπληκτικό Τι είδε η γυναίκα του Λωτ; (η άποψη μου εδώ) της Ιωάννας Μπουραζοπούλου, ήρθε η ώρα να διαβάσω και κάτι άλλο δικό της. Εντελώς στην τύχη και χωρίς να γνωρίζω αν είναι κάποιο από τα καλά της διάλεξα την Ενοχή της Αθωότητας.

Όσο κι αν βασάνιζε την μνήμη του, ο Ιωσήφ Εράλης δεν μπορούσε να θυμηθεί τι ήταν η σιδερόφραχτη πόλη πριν μετατραπεί στη σκληρότερη φυλακή της Ευρώπης. Κάποτε την πλησίαζες κι απ’ τη στεριά, λένε, υπήρχαν τάχα μου δρόμοι, ασυναρτησίες μεθυσμένων ασφαλώς, η Σαλονίκη προσεγγίζεται μόνο από τη θάλασσα.

Βρισκόμαστε σε μια φανταστική Ευρώπη, όπου την έννοια του πολίτη έχει αντικαταστήσει αυτή του επαγγελματία, όπου δεν υπάρχουν κράτη αλλά εννέα κάστες που με τη σειρά τους χωρίζονται σε συντεχνίες και που όλοι μαζί συντάσσουν την Συντεχνιακή Δημοκρατία. Ο Θάνατος έχει αναδειχθεί το υπέρτατο αγαθό και η Συντεχνιακή Δημοκρατία ψάχνοντας ανάμεσα στις κάστες να βρει τον κηδεμόνα του Θανάτου παραλύει. Οι πρωταγωνιστές μας, ένας νεκρομπαρμπέρης από την κάστα των Καλλιτεχνών και ένας εκφωνητής επικήδειων λόγων από την κάστα των Διανοούμενων αναλαμβάνουν ηθελημένα και ταυτόχρονα παρά τη θέλησή τους την αποστολή που θα δώσει την λύση: πρέπει να οδηγήσουν έναν αθώο κρατούμενο στον τόπο της εκτέλεσης του την ώρα που όλη η Ευρώπη παρακολουθεί και είναι έτοιμη να κρίνει.

Ο Θάνατος, που αποτέλεσε τη “φιλοσοφική λίθο” της οικονομίας, προκαλώντας έκρηξη επιχειρηματικότητας, καταλήγει διαφιλονικούμενο αγαθό.

Όταν διάβασα την υπόθεση στο οπισθόφυλλο μου φάνηκε παράξενα ωραίο και συνεχίζω να το πιστεύω και τώρα που το τελείωσα. Κάπως αλληγορικό, κάπως συμβολικό, χαρακτηρισμοί που πιθανόν σε άλλη περίπτωση να έλεγα με ενόχληση, εδώ όμως ταίριαξαν με επιτυχία. Κάπως σαν παραμύθι και ταυτόχρονα σαν ψυχολογικό θρίλερ. Ήταν βαθύ και δεν ήταν εύκολο, αντίθετα σε σημεία ήταν λίγο δύσκολο εξαιτίας των φιλοσοφικών θεμάτων και ερωτημάτων με τα οποία καταπιάνεται.

“Απουσιάζεις, άρα υπάρχεις.”

Θέτει ζητήματα ανθρώπινης ηθικής, βούλησης, πρωτοβουλίας, πολιτικής αθωότητας και ενοχής.
Μου άρεσε ο τρόπος που χτίζει τον κόσμο της απλός και ταυτόχρονα πολύπλοκος, μου άρεσε το πώς έπαιζε με την ψυχολογία των μαζών και των δύο πρωταγωνιστών (και τη δική μας). Πόσες είναι οι συμπτώσεις και πόσα από τα γεγονότα ελεγχόμενα και προγραμματισμένα και ποιες από τις αντιδράσεις προβλέψιμες;
Μου άρεσε φυσικά η γραφή και η ατμόσφαιρά του.

“Βλέπετε, δεν αμφισβητείται το πολίτευμα σε αυτό το δημοψήφισμα, αλλά ο λαός που το επέλεξε, ο οποίος θα πρέπει να αποδείξει ότι το αξίζει”

Μοναδικά αρνητικά ήταν ίσως το ότι άργησε λίγο να ξεκινήσει και κάποια σημεία που μου φάνηκε πως φλυαρούσε λιγάκι παραπάνω απ’ότι θα ήθελα.
Το τέλος του προσωπικά μου άρεσε, αν και μάλλον κάποιοι θα το χαρακτήριζαν κάπως απότομο.

Με το δεύτερο βιβλίο της Ιωάννας Μπουραζοπούλου που διαβάζω, εμένα με έπεισε ότι έχει ένα δικό της στυλ, που ένα στυλ που μου αρέσει και με έκανε να αναζητήσω ακόμη περισσότερα δικά της!!

---

Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη.

---

Από το οπισθόφυλλο:

Σε μια φανταστική Ευρώπη, όπου την έννοια του πολίτη έχει αντικαταστήσει αυτή του επαγγελματία, δυο φίλοι, ένας καλλιτέχνης κι ένας διανοούμενος, αναλαμβάνουν μια περίεργη αποστολή: διορίζονται συνοδοί κάποιου αθώου κρατούμενου που αντιμετωπίζει την ποινή του θανάτου. Η δίκη του διεξάγεται δημόσια, ενόσω οδοιπορούν προς τον τόπο εκτέλεσης, διασχίζοντας τις οροσειρές του Αίμου, των Καρπαθίων, των Άλπεων και των Πυρηναίων. Τους φιλοξενούν πόλεις-κάστρα, πόλεις-θέατρα, πόλεις-σανατόρια, πόλεις-μοναστήρια, πόλεις-βιβλιοθήκες, πόλεις-οίκοι ανοχής, που αποτελούν τα μέλη του δικαστηρίου. Ένορκοι είναι όλοι οι κάτοικοι της Ευρώπης, οι οποίοι πρέπει να αποφανθούν για το αν η αθωότητα του υπόδικου δεν είναι παρά μια ενοχή διεστραμμένη, ή αν η ευθυκρισία των δικαστών του δεν είναι παρά μια διαβολή εκλεπτυσμένη…

Ένα βιβλίο με στοιχεία μυθιστορήματος δρόμου, πολιτικού θρίλερ και γοτθικού παραμυθιού. Ένα ταξίδι στην κόψη των εννοιών με αλλεπάλληλες ανατροπές. Ένα συναρπαστικό οδοιπορικό, που μας φέρνει μπροστά σε δύο μεγάλα ερωτήματα: πόσο επικίνδυνες μπορούν να γίνουν οι βεβαιότητες των «ευνομούμενων» δημοκρατιών και πού βρίσκεται η ουσία της πολιτικής αθωότητας ή ενοχής;

Από τη συγγραφέα του βιβλίου Τι είδε η γυναίκα του Λωτ; (Βραβείο του περιοδικού δε(κατα) – «Athens Prize for Literature 2008»)

---

Για τη συγγραφέα:

Η Ιωάννα Μπουραζοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1968. Σπούδασε δημόσια διοίκηση και διοίκηση ξενοδοχειακών επιχειρήσεων στην Ελλάδα και την Αγγλία. Έχει γράψει μυθιστορήματα, θεατρικά έργα και διηγήματα. Κείμενά της έχουν δημοσιευτεί σε ελληνικά και ευρωπαϊκά λογοτεχνικά περιοδικά. Το μυθιστόρημά της Τι είδε η γυναίκα του Λωτ; τιμήθηκε με το βραβείο του περιοδικού (δε)κατά Athens Prize for Literature (2008) και κυκλοφορεί μεταφρασμένο στα γαλλικά, αγγλικά και βουλγαρικά. To 2013 η αγγλική εφημερίδα Guardian το κατέταξε στα καλύτερα βιβλία επιστημονικής φαντασίας της χρονιάς και ήταν υποψήφιο για το British Science Fiction Association Award της ίδιας χρονιάς. Το πιο πρόσφατο έργο της, Ο Δράκος της Πρέσπας I – Η Κοιλάδα της Λάσπης, τιμήθηκε το 2015 με το Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών και το βραβείο του περιοδικού Κλεψύδρα.